Libië is een hulpmiddelrijk land met aanzienlijke olie- en gasreserves, die de basis hebben gevormd voor de economische ontwikkeling ervan. Het land ondervond een snelle economische groei in de jaren zeventig en tachtig, gedreven door hoge olieprijzen en een sterke nadruk op de ontwikkeling van infrastructuur. De economische groei vertraagde echter in de jaren negentig vanwege een combinatie van factoren, waaronder dalende olieprijzen, economische sancties en politieke instabiliteit.
Sinds de jaren 2000 heeft Libië een periode van hernieuwde economische groei meegemaakt, gedreven door stijgende olieprijzen en verhoogde buitenlandse investeringen. De regering heeft ook een reeks economische hervormingen doorgevoerd, waaronder de liberalisering van de financiële sector, de privatisering van staatsbedrijven en de bevordering van directe buitenlandse investeringen.
Libië heeft een goed ontwikkelde infrastructuur, met een modern wegennet, havens en luchthavens. Het land heeft ook een sterk telecommunicatienetwerk, waarbij de dekking van mobiele telefoons het grootste deel van de bevolking bereikt.
Het onderwijssysteem in Libië is goed ontwikkeld, met een hoog geletterdheid en een groot aantal universiteiten en hogescholen. Het gezondheidszorgsysteem is ook goed ontwikkeld, met een groot aantal ziekenhuizen en klinieken.
Libië heeft een sterk sociaal vangnet, waarbij de overheid gesubsidieerde huisvesting, gezondheidszorg en onderwijs biedt. Het land heeft ook een uitgebreid pensioensysteem, dat pensioenuitkeringen biedt aan degenen die in de formele sector hebben gewerkt.
Ondanks het relatief hoge niveau van ontwikkeling, staat Libië voor een aantal uitdagingen, waaronder armoede, werkloosheid en politieke instabiliteit. Het land heeft ook een grote buitenlandse schuld, die zijn vermogen om te investeren in ontwikkelingsprojecten beperkt.
Over het algemeen is Libië een goed ontwikkeld land met een sterke economie en een hoge levensstandaard. Het land staat echter voor een aantal uitdagingen, die zijn toekomstige ontwikkeling kunnen beperken.
Het antwoord:nee Uitleg: De Sahara-woestijn is de heetste woestijn ter wereld, met gemiddelde temperaturen tot 57,8 ° C (136 ° F). De Mojave-woestijn heeft daarentegen een gematigder klimaat, met gemiddelde temperaturen tussen 21 ° C (70 ° F) en 38 ° C (100 ° F).
Gevestigd in tegenovergestelde hoeken van Noord-Afrika , Marokko en Egypte zijn beide islamitische landen die toeristen op zoek naar spanning en culturele stimulatie aan te trekken. Beide landen zijn doordrenkt van religieuze traditie en oude architectuur , maar modernisering heeft in westerse stijl
Volgens de Wereldbank bedroeg de geschatte bevolking van Somalië in 2012 ongeveer 10,5 miljoen. Vanwege de aanhoudende conflicten en de beperkte gegevensverzameling in sommige gebieden weerspiegelt dit aantal echter mogelijk niet nauwkeurig de huidige bevolkingsomvang en is het aan verandering onder
